Uncategorized

പാഠം ഒന്ന് — ജനാധിപത്യം

കോളേജിന്റെ രണ്ടാമത്തെ നിലയിൽ, വലതുവശത്ത്‌ അങ്ങേയറ്റത്തെ മുറിയിലായിരുന്നു കൗണ്ടിംഗ്. മുറിയിലുള്ളഎല്ലാവരുടെയും മുഖങ്ങളിലെ അക്ഷമ തെളിഞ്ഞു കാണാം. ക്ലാസ്സ്മുറിയുടെ തുറന്നിട്ട ജനൽപാളിയിലൂടെ താഴേക്ക്നോക്കിയപ്പോൾ റിസൾട്ട് പ്രതീക്ഷിച്ച് നിൽക്കുന്ന ഒരുപാട് കണ്ണുകൾ ഞാൻ കണ്ടു. കൗണ്ടിംഗ് ഏതാണ്ട്അവസാനിച്ചു. ഔദ്യോഗിക പ്രഖ്യാപനം വരുന്നതിന് മുൻപേ ചെറിയൊരുകുറിപ്പിൽ ജയിച്ച സ്ഥാനാർത്ഥിയുടെപേരെഴുതി, മറ്റേ സ്ഥാനാർത്ഥിയുടെ കൗണ്ടിംഗ് ഏജന്റ് താഴേക്ക് എറിഞ്ഞുകൊടുത്തു. നൂലറ്റ പട്ടംപോലെ അത്തെന്നിപ്പറന്ന് ആരുടെയോ കൈകളിലെത്തി. പ്രതീക്ഷയോടെ തങ്ങളുടെ സ്ഥാനാർത്ഥിയുടെ വോട്ടുകളുടെ എണ്ണംവായിക്കാൻ തുനിഞ്ഞ അവരുടെ ആവേശം തനിയെ കെട്ടടങ്ങുന്നത് അവരുടെ മുഖങ്ങളിൽ നിന്നും ഞാൻവായിച്ചെടുത്തു. ഞാൻ എല്ലാവരെയും ഒന്നുകൂടി നോക്കി. ആ മുറിയിൽ നിന്ന് പുറത്തിറങ്ങിയ ഞാൻ പതിയെപടവുകളിലൂടെ താഴേക്ക് നടന്നു.

1991 പ്രീഡിഗ്രി കാലം, കോളേജിലെ ആദ്യത്തെ വർഷം. ചെറിയ മേച്ചിൽപുറമായ സ്‌കൂളിൽ നിന്നും വിശാലമായകലാലയ ലോകത്തേക്ക്. മൈതാനത്തേക്ക് നോക്കി നിൽക്കുന്ന മുന്ന് നിലകളുള്ള കോളേജിന്റെ മഞ്ഞകെട്ടിടത്തിന് മുന്നിൽ, ഇരു വശങ്ങളിലായി വരിവരിയായി നിൽക്കുന്ന ഗുൽമോഹറും സൈപ്രസ് മരങ്ങളും. കുറച്ചകലെയായ് മറ്റൊരു ലോകമായ കോളേജ് ആഡിറ്റോറിയം, തെല്ലകലെയായ് കോളേജ് കാന്റീൻ. ഉയരമില്ലാത്തപഴയ കെട്ടിടത്തിലെ സെക്കന്റ് ഗ്രൂപ്പ് ക്ലാസ്സുകളും പുതിയ കെട്ടിടത്തിലെ ഫസ്റ്റ് ഗ്രൂപ്പ് ക്ലാസ്സുകളും അതിനടുത്തായികെമിസ്ട്രി ലാബുകളും. ചെറുതെങ്കിലും മനോഹരമായ ക്യാമ്പസ്. ഒരു വലിയ കാലഘട്ടത്തിലൂടെയാണ്കടന്നുപോകുന്നതെന്ന് പിന്നീട് മനസിലാക്കിതന്ന സുന്ദരമായ കാലം.

ക്ലാസുകൾ തുടങ്ങി, സ്‌കൂളിൽ ഒരുമിച്ച് പഠിച്ചിരുന്നവർ ഒഴികെ പുതിയ ചിലർകൂടെ സുഹൃത്തുക്കളായി. സമരദിവസങ്ങളിൽ ഞങ്ങൾ ക്രിക്കറ്റ് കളിക്കുവാനും സിനിമകൾ കാണുവാനും പോയി, യൗവനത്തിന്റെ ആഘോഷങ്ങൾ. അന്നത്തെ സമരങ്ങളുടെ കാരണങ്ങൾ ബഹു രസമായിരുന്നു. കോളേജിന്റെ ബസ്റ്റോപ്പിൽ ചില ബസ്സുകൾനിർത്താത്തതും കാന്റീനിലെ ഭക്ഷണത്തിന്റെ നിലവാരത്തകർച്ചയും സർക്കാരിന്റെ വിദ്യാഭ്യാസനയങ്ങളുംവിദ്യാർഥി സമരത്തിന്റെ ചൂടറിഞ്ഞു. ഞങ്ങൾ പുതിയ ആളുകൾക്ക് സമരങ്ങൾ കാരണം അവധി കിട്ടുന്നത്എന്തായാലും സന്തോഷം ആയിരുന്നു. അങ്ങിനൊരു സമര ദിവസം കൂട്ടുകാരോടൊപ്പം വർത്തമാനംപറഞ്ഞിരിക്കുമ്പോഴാണ് കോളേജിലെ ഇലക്ഷൻ അടുത്തു വരുന്നതിനെക്കുറിച്ച് സുഹൃത്തുക്കളിൽ ഒരാൾപറഞ്ഞത്. രാഷ്ട്രീയമൊക്കെ ചെറുപ്പം മുതൽ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് കൊണ്ട് അക്കാര്യങ്ങൾ ശ്രദ്ധയോടെ കേട്ടു. സ്ഥാനാർ‍ത്ഥികൾ വോട്ട് ചോദിച്ചു വരുന്നതും, ക്ലാസ് കട്ട് ചെയ്ത് പ്രചരണത്തിനിറങ്ങുന്നതുമെല്ലാംതെരെഞ്ഞെടുപ്പിന്റെ രസമുള്ള നിമിഷങ്ങൾ സമ്മാനിക്കുമെന്നും ‌ആ സുഹൃത്ത് പറഞ്ഞു. ദിവസങ്ങൾക്കുള്ളിൽതന്നെ കോളേജിന്റെ അന്തരീക്ഷം മാറി. സ്ഥാനാർത്ഥികളെക്കുറിച്ചുള്ള ഊഹാപോഹങ്ങളും തുടങ്ങി. പ്രത്യകിച്ചുംചെയർമാൻ, മാഗസിൻ എഡിറ്റർ, യൂണിവേഴ്സിറ്റി യൂണിയൻ കൗൺസിലർ. ‍കൂടാതെ പ്രീഡിഗ്രി ക്ലാസ്സുകളിൽനിന്ന് റെപ്രെസെന്റിറ്റിവീസുകളും ഉണ്ടെന്നറിയാൻ കഴിഞ്ഞു.

ഒരു ദിവസം എന്റെ അടുത്ത സുഹൃത്ത് ചെങ്ങന്നൂരിലെ അവന്റെ പാർട്ടി ഓഫീസിലേക്ക് അവനോടൊപ്പം ചെല്ലുവാൻആവശ്യപ്പെട്ടു. അവൻ ഇലക്ഷനിൽ മത്സരിക്കാൻ പോകുകയാണെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ ഞാൻ പോയി. അവിടെചെന്നപ്പോൾ മുതിർന്ന പാർട്ടി പ്രവർത്തകർ സ്ഥാനാർത്ഥികളുടെ ലിസ്റ്റ് ഉണ്ടാക്കുകയായിരുന്നു. സ്ഥാനങ്ങൾഅനുസരിച്ച് ഓരോരുത്തരുടെയും പേരെഴുതി. എന്റെ കൂട്ടുകാരന്റെ കാര്യം വന്നപ്പോൾ അവന് അതുവരെഇല്ലാത്തൊരു പേടി, ആ ദുഷ്ടൻ എന്റെ പേരാണ് ക്ലാസ് റെപ്രെസെന്റിറ്റീവായി നിർദേശിച്ചത്. അക്കാര്യംഅപ്രതീക്ഷിതമായ് അവൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ ഞാനാകെ വല്ലാതായി. ഒടുവിൽ സമ്മതം മൂളിയെങ്കിലും മനസിൽസംശയമായിരുന്നു. ഇന്നത്തെ കാലമല്ലല്ലോ, രാഷ്ട്രീയം എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞാൽ വീട്ടിൽ തല്ലുകിട്ടുന്ന കാലമാണ്. വീട്ടിലെ കാര്യം പിന്നീട് നോക്കാമെന്ന് മനസിൽ ഉറപ്പിച്ച് പാർട്ടിയുടെ പാനലിൽ പ്രീ ഡിഗ്രി റെപ്രെസെന്റിറ്റീവായ്എന്റെ പേര് തന്നെ കൊടുത്തു. അങ്ങനെ ഞാൻ ആദ്യമായി ഒരു തെരെഞ്ഞെടുപ്പിൽ മത്സരിക്കുവാൻതയ്യാറെടുത്തു.

വാരാന്ത്യ അവധി കഴിഞ്ഞ് കോളേജിൽ എത്തിയപ്പോഴാണ് മറ്റൊരു വാർത്ത അറിഞ്ഞത്. എന്റെഎതിർപാർട്ടിക്കാരനായ് മത്സരിക്കുന്നത് സുമുഖനും സുന്ദരനും വലിയ സുഹൃദ് വലയങ്ങളുമുള്ള എബ്രഹാമാണ്. കേട്ടപ്പോൾ ഉള്ളൊന്നു തേങ്ങി. ജയസാധ്യത കുറഞ്ഞ പാർട്ടിയുടെ പാനലിൽ ഞാൻ, എതിർവശത്ത് കരുത്തനായസ്ഥാനാർത്ഥി. എങ്കിലും മുന്നോട്ട് തന്നെ പോകാൻ തീരുമാനിച്ചു. ഉള്ളിലെ ഭയം ഒതുക്കി പൊരുതുക തന്നെ. പാനലിന്റെ പ്രഖ്യാപനം വന്നെങ്കിലും നോമിനേഷൻ കൊടുക്കുന്നതിന് മുൻപ് ആളുകളോട് വോട്ട്ചോദിച്ചുറപ്പിക്കണം. ഞാൻ എന്റെ കൂടെയുള്ളവരോട് എന്നെ പിന്തുണക്കാൻ പറഞ്ഞു. എന്നോടൊപ്പം വോട്ടുചോദിക്കാൻ വരുമോ എന്നും ചോദിച്ചു. കൂട്ടത്തിൽ തയ്യാറായത് രണ്ടു പേരാണ്, തോമസും പിന്നെ സുനിലും. ഇടവേളകളിൽ അവർ എന്നോടൊപ്പം വന്നു. ഒരുവശത്ത് ഞാനും എന്റെ കൂടെ രണ്ടു പേരും, മറുവശത്ത് ഇളകിമറിക്കുന്ന പ്രചരണം. എതിർ സ്ഥാനാർത്ഥിയുടെ കൂടെയുള്ള ആൾക്കൂട്ടം കണ്ടപ്പോൾ എന്നിലെ ഭയം ഇരട്ടിയായി. അവരങ്ങനെ ഓരോ ക്ലാസ്സുകളിൽ കയറി വിദ്യാർത്ഥികളുടെ വോട്ട് ചോദിച്ച് ആത്മവിശ്വാസത്തോടെ മുന്നോട്ടുപോകുകയാണ്. രണ്ട് ദിവസം കഴിഞ്ഞപ്പോഴാണ് ചില കാര്യങ്ങൾക്കൊരു വ്യക്തത ലഭിച്ചത്. തോമസ് പറഞ്ഞുഅവൻ വിശ്വസിക്കുന്ന പാർട്ടിയും എതിർ പാർട്ടിയും സഖ്യത്തിൽ ഏർപ്പെടുന്നു, അക്കാരണത്താൽപ്രത്യയശാസ്ത്രപരമായി എനിക്കായ് വോട്ട് ചോദിക്കാൻ അവന് അസൗകര്യം ഉണ്ടത്രെ. ഞാൻ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. തോമസ് പോയപ്പോൾ കൂടെ സുനിൽ മാത്രമായി. കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ സുനിലും പോയി. ജയിക്കുമെന്നുറപ്പുള്ള സ്ഥാനാർത്ഥിയെ വിട്ട് എന്റെ കൂടെ വരുന്നതിൽ കാര്യമില്ല എന്നായിരുന്നു അവന്റെ വാദം. അങ്ങനെ അവനും ശത്രു പാളയത്തിലേക്ക് പോയി. ഞാൻ ഒറ്റക്കായി. ആരും കൂടെയില്ലാത്തതിന്റെ അവസ്ഥ ഞാൻഎന്റെ നേതാക്കന്മാരോട് വിശദീകരിച്ചു. ഒറ്റക്കാണെങ്കിലും പതറരുതെന്നും മുന്നോട്ട് തന്നെ പോകൂ എന്നവർപറഞ്ഞു. ഞാൻ അത് ശിരസാവഹിച്ചു. അപ്പോഴേക്കും നോമിനേഷന്റെ സമയമായി. ഞാൻ പ്രചാരണം തുടർന്നു.

സൗമ്യമായ് വോട്ട് ചോദിക്കുന്നതായിരുന്നു എന്റെ രീതി. ഉച്ച ഭക്ഷണ സമയത്തും കോളേജ് വിട്ട ശേഷവുംനിരാശപ്പെടാതെ ക്ലാസ് റൂമുകളിൽ കയറിയിറങ്ങി ഞാൻ വോട്ട് ചോദിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു. ഒടുവിൽ ‘മീറ്റ് ദികാൻഡിഡിഡേറ്റ്’ പ്രഖ്യാപിച്ചു, സ്ഥാനാർത്ഥികൾ സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തുന്ന പരിപാടി. കോളേജിലെ സകലവിദ്യാർത്ഥികളെയും സാക്ഷിയാക്കി കോളേജിന്റെ മുറ്റത്ത് സ്ഥാനാർത്ഥികൾ വന്നുനിന്നു. ശേഷം ചെയർമാൻ മുതൽസ്ഥാനാർത്ഥികളോരോരുത്തരും സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തി. അവരവരുടെ യൂണിയൻ കൊണ്ടുവരാൻ പോകുന്നമാറ്റങ്ങൾ വീറോടെ വിശദീകരിച്ചു. ആർട്സ് ക്ലബ് സെക്രട്ടറി സ്ഥാനാർത്ഥികൾ തങ്ങളുടെ കഴിവ് തെളിയിക്കാൻപാട്ടുകൾ പാടി. എന്റെ ഊഴത്തിനായ് ഞാൻ കാത്തിരുന്നത് ചങ്കിടിപ്പോടെയാണ്. ആളുകളെ നോക്കി മൈക്കിൽസംസാരിക്കുക എന്ന് പറഞ്ഞാൽ ചില്ലറ കളിയല്ല, വല്ലാത്തൊരു മനോധൈര്യം വേണമതിന്. അവിടെ നിന്നോടിപോയാലോ എന്ന് പലവട്ടം വിചാരിച്ചെങ്കിലും മനസ്സിന് ധൈര്യം പകർന്ന് സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തി, വോട്ടുചെയ്യണമെന്ന് അഭ്യർത്ഥിച്ചു. ആ ദിവസം കഴിഞ്ഞു.

ഇലക്ഷൻ ദിവസം അടുത്തു. ആസന്നമായ പരാജയത്തെക്കുറിച്ച് പലരും പറഞ്ഞെങ്കിലും ചില വിദ്യാർത്ഥികളൊക്കെഎനിക്ക് വോട്ട് ചെയ്യുമെന്ന് ഉറപ്പിച്ച് പറഞ്ഞത് എന്റെ ആത്മവിശ്വാസം ഇരട്ടിയാക്കി. സ്‌കൂളിൽ കൂടെ പഠിച്ചിരുന്നതേർഡ് ഗ്രൂപ്പിലെ പെൺകുട്ടി എനിക്കായ് വോട്ട് ക്യാൻവാസ്‌ ചെയ്‌തെന്ന് മറ്റൊരാൾ വഴി ഞാൻ അറിഞ്ഞു. എനിക്ക്അത്ഭുതം തോന്നി. എനിക്കും ആളൊക്കെയുണ്ട് എന്ന് അഭിമാനം തോന്നിയ നിമിഷം. മറ്റൊരു സംഭവം, എന്റെഅകന്ന ബന്ധു ഞാൻ സഹോദരനാണ് എന്ന് പറഞ്ഞ് എനിക്കായ് വോട്ടു അഭ്യർത്ഥിച്ച് എന്റെ കൂടെപ്രചാരണത്തിന്റെ അവസാന ആഴ്ച വരെ നിന്നു. എന്നെ പിന്തുണച്ച ഈ രണ്ടുപേരും പെണ്കുട്ടികളാണ്എന്നുള്ളത് തികച്ചും യാദൃശ്ചികമായിരുന്നു.

ഇലക്ഷന്റെ തലേ ദിവസം കോളേജിൽ ചെറിയ പ്രശ്നങ്ങൾ ഉണ്ടായി. അക്കാരണത്താൽ പെൺകുട്ടികളിൽ പലരുംവോട്ട് ചെയ്യാൻ വരാൻ സാധ്യത കുറവാണെന്നായിരുന്നു നേതാക്കന്മാരുടെ നിഗമനം. എന്നാൽ ഞങ്ങളെഅത്ഭുതപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് വിദ്യാർത്ഥികളുടെ നീണ്ടനിര വോട്ടിങ്ങിനുണ്ടായിരുന്നു. ഒരു അവസാനം ശ്രമം എന്നനിലയിൽ വോട്ട് ചെയ്യാൻ വരിയിൽ നിൽക്കുന്ന ആളുകളോടും ഞാൻ വോട്ടു ചോദിച്ചു, പലരും സൗമ്യമായി തലകുലുക്കി. ചിലർ അർത്ഥഗർഭമായി ചിരിച്ചു. ചുരുക്കം ചിലർ ഉറപ്പു നൽകി. വോട്ടെണ്ണുന്നത് വിദ്യാർത്ഥികളുടെയുംഅധ്യാപകരുടെയും സാന്നിധ്യത്തിലാണ്. എന്റെ കൗണ്ടിംഗ് റൂമിൽ പാർട്ടികളെ പ്രതിനിധീകരിച്ച് കൗണ്ടിംഗ്ഏജന്റുകളും സ്ഥാനാർത്ഥികളും മാത്രമാണ് ഉണ്ടായിരുന്നത്. എതിർ സ്ഥാനാർഥി അവിടെ വന്നിരുന്നില്ല. അക്ഷമരായി പ്രധാനപ്പെട്ട രണ്ടു പാർട്ടികളുടെയും നേതാക്കന്മാരും അവരുടെ അനുയായികളും റിസൾട്ട്അറിയുന്നതിനായി നോക്കി നിൽക്കുന്നു, ചില ഫല സൂചനകൾ ഉണ്ടെങ്കിലും മൊത്തത്തിൽ ഒരു അനശ്ചിതത്വംഉണ്ട്. വോട്ടെണ്ണൽ തുടങ്ങി. ശ്രദ്ധയോടെ വോട്ടുകൾ എണ്ണിത്തുടങ്ങി. ചില ബാലറ്റുകളിൽ അഭിപ്രായഭിന്നതഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും അധ്യാപകർ വിദ്യാർത്ഥികളെ അനുനയിപ്പിച്ച് അവരുടെ ജോലി തുടർന്നു. എന്റെജീവിതത്തിലെ ആദ്യത്തെ തെരെഞ്ഞെടുപ്പ്. വളരെ അവിചാരിതമായി സ്ഥാനാർത്ഥിയായി. കൂടെ നിന്നവർ പലകാരണങ്ങൾ പറഞ്ഞ് മറ്റു പലർക്കൊപ്പം പോയി. വലിയ ഒരു പാനലിന്റെ കൂടെയാണെങ്കിലും ഏതാണ്ട് ഒറ്റക്ക് തന്നെപൊരുതി. എണ്ണിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന വോട്ടുകൾക്കൊപ്പം എന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പും കൂടികൊണ്ടിരുന്നു. അദ്ധ്യാപകർ രണ്ടുവട്ടം വോട്ടുകളെണ്ണി ഉറപ്പു വരുത്തി. അപ്പുറത്തെ സ്ഥാനാർത്ഥിക്കായി കൗണ്ടിംഗ് ഏജന്റും കൗണ്ടിംഗ് ഏജന്റ്ഇല്ലാത്ത ഞാൻ സ്വയവും അവർ കാണിച്ചു തന്ന സ്ഥലങ്ങളിൽ ഒപ്പിട്ടു. അതിനിടക്ക് എന്താ തനിക്ക്സന്തോഷമില്ലാത്തത് എന്ന് ഒരു അധ്യാപകൻ ചോദിച്ചു. എനിക്കൊന്നും മനസിലായില്ല. പതിയെ ഞാൻ യാഥാർഥ്യംമനസിലാക്കി, ഞാൻ വിജയിച്ചിരിക്കുന്നു. ജനൽ പാളികളിൽ കൂടി നോക്കിയപ്പോൾ താഴെ നിന്നവരുടെമുഖങ്ങളിലെ വെളിച്ചം മങ്ങുന്നത് ‌ഞാൻ കണ്ടു.

വോട്ടെണ്ണുന്ന മുറിയിൽ നിന്ന് അവേശമൊന്നുമില്ലാതെ പടവുകളിറങ്ങി ഞാൻ താഴേക്ക് ചെന്നപ്പോൾ ഞങ്ങളുടെപാർട്ടിയിലെ കുര്യനും ജേക്കബും കൃഷ്ണാകുമാറും ഓടി വന്നെന്നെ കെട്ടിപിടിച്ചു. എന്നിട്ട് എടാ നമ്മൾ ജയിച്ചുഎന്ന് പറഞ്ഞു. യൂണിവേഴ്സിറ്റി യൂണിയൺ കൗൺസിലർ ഒഴികെ ബഹുപൂരിപക്ഷം സീറ്റുകൾ നേടിയ ഞങ്ങളുടെപാനൽ ചരിത്ര വിജയമാണ് നേടിയിരിക്കുന്നതെന്ന യാഥാർത്ഥ്യം അപ്പോഴാണ് എനിക്ക് മനസിലായത്. വിദ്യാർത്ഥികളുടെ ആവേശം അണപൊട്ടിയൊഴുകി. വിവരമറിഞ്ഞ എല്ലാവരും മുദ്രാവാക്യം വിളികളോടെകോളേജിന്റെ താഴേക്ക്‌ നടന്നു. ഓരോ ചുവടുകൾ കഴിയുമ്പോഴും കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന ആളുകളുടെ എണ്ണംകൂടുകയും മുദവാക്യങ്ങളുടെ ശബ്ദം ഉയരുയും ചെയ്തു. പാർട്ടിയുടെ കൊടികൾ ആരൊക്കെയോ കൊണ്ടുവന്നു. വിജയികളെ മുൻനിർത്തി കോളേജിൽ നിന്നാരംഭിച്ച പ്രകടനം ചെങ്ങന്നൂർ പട്ടണം ലക്ഷ്യമാക്കി കുതിച്ചു. ജാഥകോളേജ് ജംഗ്ഷനിൽ എത്തിയപ്പോൾ വിജയിച്ചവരെ ഹാരങ്ങളണിയിച്ചു. ഒരു പതിറ്റാണ്ടിന് മേലെ യൂണിയൻഭരണം അപ്രാപ്യമായിരുന്ന ഞങ്ങളുടെ പാർട്ടിക്ക് അപ്രതീക്ഷിതമായ് ലഭിച്ച വിജയം പ്രവർത്തകർമതിമറന്നാഘോഷിച്ചു. പ്രകടനം ഗവർമെന്റ് ഹോസ്പിറ്റൽ ജംഗ്ഷനടുത്തെത്തിയപ്പോൾ ഒരു കടയുടെ മുൻപിൽനിൽക്കുന്ന എന്റെ അച്ഛനെ ഞാൻ കണ്ടു. അതുവരെ മുൻ നിരയിൽ നിന്നിരുന്ന ഞാൻ പതിയെ ഉൾവലിഞ്ഞു. അച്ഛൻ കണ്മുന്നിൽ നിന്ന് കാണാമറയത്തായപ്പോൾ വീണ്ടും മുന്നിലേക്ക് വന്നു. തെരെഞ്ഞെടുപ്പ് വിജയമൊന്നുംഅച്ഛന് പറഞ്ഞാൽ മനസിലാവില്ല. അവസാനം പ്രകടനം നേതാക്കന്മാരുടെ പ്രസംഗങ്ങളോടെ ബഥേൽ ജംഗ്ഷനിൽഅവസാനിച്ചു. ശേഷം എല്ലാവരും അവരവരുടെ വീടുകളിക്കു പോയി, ഞാനും…

പിറ്റേന്ന് കോളേജിൽ തിരികെയെത്തിയപ്പോൾ എല്ലാവരും അഭിനന്ദനങ്ങൾകൊണ്ടുമൂടി. തോമസിന്റെ പാർട്ടിയുംസഖ്യവും തോറ്റെങ്കിലും എന്റെ വിജയം അവൻ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നുവെന്ന് എന്നോട് പറഞ്ഞു. സുനിൽ എന്നെകാണാതെ മാറി നടന്നപ്പോൾ അതൊന്നും കാര്യമാക്കേണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞ് ഞാൻ അവനെ ചേർത്തുപിടിച്ചു. ക്ലാസ്സുകളിൽ കയറിയിറങ്ങി വോട്ടു ചെയ്തവരോടും ചെയ്യാത്തവരോടും എന്നെ സ്നേഹിച്ച എല്ലാവരോടുമായ്ഞാൻ നന്ദി അറിയിച്ചു. ആപത്ഘട്ടത്തിൽ എനിക്ക് സഹായമായെത്തിയ പെൺസുഹൃത്തുക്കളെ ചെന്നുകണ്ട്പ്രത്യേകം നന്ദി പറഞ്ഞു. സത്യപ്രതിജ്ഞ കഴിഞ്ഞ് ഒന്നോ രണ്ടോ യൂണിയൻ മീറ്റിംങ്ങുകളിൽ പങ്കെടുത്തതോടെ ആതെരഞ്ഞെടുപ്പും അതിലെ വിജയവും മനോഹരമായ ഓർമ്മകൾ മാത്രമായ് മാറി.

തിരിഞ്ഞ് നോക്കുമ്പോൾ വലിയ പാഠങ്ങളാണ് ആ കാലം പകർന്നു നൽകിയത്. ജനാധിപത്യത്തിന്റെ ഏറ്റവുംചെറിയ രൂപമാണ് ക്യാംപസ് രാഷ്‌ടീയം എന്ന് ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നു. ആൾക്കൂട്ടങ്ങൾ മാത്രമല്ല, ആത്മവിശ്വാസത്തോടെയുള്ള നിരന്തരമായ പരിശ്രമമാണ് വിജയങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കുന്നത് എന്ന് എന്നെ പഠിപ്പിച്ചത്എന്റെ കലാലയ കാലത്തെ അനുഭവങ്ങളാണ്. ‘മീറ്റ് ദി കാൻഡിഡേറ്റ്’ പരിപാടിക്കിടയിൽഒളിച്ചോടിയിരുന്നുവെങ്കിൽ…, അതുണ്ടാക്കി തന്ന ആത്മവിശ്വാസമാണ് ഇന്നും എന്നെ മുന്നോട്ട് നയിക്കുന്നത്. എന്റെ പ്രൊഫഷനിൽ ഈ 25 വർഷങ്ങൾ തികയാൻ പ്രാപ്തനാക്കി തീർത്തത് ആ കാലഘട്ടത്തിൽ ഞാൻഉരുവാക്കിയെടുത്ത മനോധൈര്യമാണ്. രാഷ്‌ടീയം അഭിപ്രായവ്യത്യാസങ്ങൾക്കപ്പുറം സൗഹൃദങ്ങളുടേത്കൂടിയാണെന്ന് അക്കാലം എന്നെ പഠിപ്പിച്ചു. എബ്രഹാം ഇന്നും അടുത്ത സുഹൃത്താണ്. ഏഴുകടലുകൾക്കപ്പുറമെങ്കിലും നാട്ടിലെത്തുമ്പോഴൊക്കെ ‍കാണാറുണ്ട്. കാണുമ്പോഴെക്കെ ചിരിക്കുവാനുള്ളകഥകളായി അന്നത്തെ പല സംഭവങ്ങളും മാറി. അക്കാലത്തെ സൗഹൃദങ്ങൾ ഇന്നും ഊഷ്മളമായി കൂടെയുണ്ട്. ഒരുവ്യക്തിയെന്നുള്ള നിലയിൽ ആത്മവിശ്വാസം നൽകിയ, ജനാധിപത്യത്തിന്റെ ബാലപാഠങ്ങൾ പകർന്ന, സൗഹൃദത്തിന്റെ വസന്തങ്ങൾ കാണിച്ചുതന്ന, എല്ലാത്തിലും ഉപരി ജീവിതത്തിന്റെ അടിത്തറ പാകിയ, കോളേജ്കാലഘട്ടം ഇന്നും നന്ദിയോടെ ഓർക്കുന്നു.

ലോകം മുഴുവൻ അടച്ചിട്ടിരുന്ന ഒരു കോവിഡ് കാലത്ത്, കഥകൾ പറഞ്ഞ കൂട്ടത്തിൽ എന്റെ കലാലയ ജീവിതത്തിലെഒരുപിടി ഓർമ്മകൾ ഞാൻ അച്ഛനോട് പറഞ്ഞു. സമരകാലത്ത്‌ പിക്കറ്റിങ് നടത്തിയപ്പോൾ പോലീസ് അറസ്റ്റ്ചെയ്തതും തെരെഞ്ഞെടുപ്പിൽ നിന്നതും ജയിച്ചതും എല്ലാം പങ്കുവെച്ചു. അച്ഛന്റെ മുഖത്തെ മന്ദഹാസം ഞാൻശ്രദ്ധിച്ചു.

എൺപത്തിയെട്ട് വയസുള്ള അച്ഛന്റെ ആ ചെറിയ ചിരിയുടെ അർഥം എന്താണെന്ന് മനസ്സിലാക്കാനുള്ള വിവേകംഇപ്പോൾ ആ മകനുണ്ട്…

An experience from 2021

What are your memories of New Year’s mornings? Everyone celebrates big time, stays up late, and wakes up late. Isn’t that your memory? As an event manager, I am always part of New Year’s celebrations as part of my job. The events end past midnight, and we go to bed exhausted, often without a proper meal. Naturally, we wake up late the next day.

For almost the entire first decade of my career, from around 2008, this was the case. When I launched Tamarind Event Management Solutions Pvt. Ltd., I made a rule that we would not take on events on New Year’s Eve. This was a strong policy to ensure that all my employees could celebrate the New Year with their families, enjoying a good meal, sharing stories, and having a great time.

Until 2020, I always spent New Year’s Eve with my family, especially with my children. We often invited family friends and close friends for get-togethers, and everyone enjoyed the celebrations. I always made it a practice to go to the office on time at 9 am every New Year’s Day.

But 2020 was a tough time for us. The pandemic was an unprecedented experience. Initially, we thought everything would return to normal after the lockdown, but we started seeing news of people struggling, even in developed countries. They had difficulties getting hospital assistance. We saw many of our family members, friends, and celebrities passing away. Their families couldn’t even attend their funerals due to government restrictions.

Months passed, and another New Year approached — New Year 2021. I wondered how we could celebrate this year. During the pandemic, having a normal life itself was a luxury. I thought of starting the year differently, perhaps with a hike or a trek. This would be a productive and healthy beginning to the year. That week had unexpected rains, so I had mixed feelings about going for a hike or trekking, especially with my family. One of our family friends suggested celebrating in Munnar. So, we planned to stay in Munnar and wake up early for a hike. Some of my friends suggested trying Kolukkumalai, home to the highest tea plantation in the world, known for its unique flavour and freshness due to its high altitude. A sunrise from 8,000 feet above sea level sounded brilliant. My children searched for images of Kolukkumalai and were thrilled by what they found.

We packed our bags and planned to stay at Chinnakanal. It continued to rain, and we worried we might have to cancel our plans, but the local Jeep driver assured us that the early morning would be fine. It was cold; we had our dinner on time and slept early. We set alarms for 4 am to reach the mountains before sunrise and before other tourists arrived. I vividly remember our Jeep driver arriving on time, having obtained the necessary permissions, and taking us on the ghat roads. Traveling inside a jeep on mountain roads was not easy. We could smell the fresh tea leaves, and we were shivering. The jeep driver drove effortlessly, much like a jockey riding a tamed horse, with a pleasant smile on his face. My children were trembling and even remarked that we could have been home sleeping.

Finally, the jeep arrived at a point where many tourists had already gathered, preparing to climb. We got down and started climbing slowly. My wife and children were surprised to see me climbing peacefully, despite my fear of heights, eager to watch the sunrise from the tallest peak of the Western Ghats.

We found a spot to watch the sunrise. It was 6 o’clock, and a gentle breeze passed through us. Even in the dark, we couldn’t see each other well but could hear murmuring. Everyone was preparing to witness the first sunrise of the New Year. Some youngsters who had hiked more adventurously climbed to the extreme top of the peak. As time passed, I saw nature changing. An ocean of white clouds gathered beneath us, a surreal sight like a legendary painter mixing colors on his palette. The colors of the clouds, the green trees, and the brown soil made the mighty mountain stand tall like a huge lion. Fifteen minutes later, we saw a yellow patch inside the clouds, signaling the grand arrival of the sun. Soon, it rose above the clouds, and everyone captured the magical moment with their eyes and cameras… In my entire life, I have seen countless sunrises, but this one was magical. It was pure joy watching the sunrise on a New Year’s morning. It felt like gratitude to the universe for giving us everything we wanted and a special prayer to keep us and millions of others alive and healthy after a pandemic.

We spent almost 30 minutes there. After 6:30, the magical canvas started to vanish, the clouds scattered, and people began climbing down. As we descended, everyone seemed relaxed and content. On our way back, my younger one said, “Acha, thank you for bringing me here and making my New Year special.”

As I explain this to you, you may wonder what is so special about this. If you ask someone who lost loved ones to COVID or lost their livelihood during the pandemic, they may have a different story. Fortunately, this time, we are on the other side. This sunrise was a moment of gratitude for me and my family, especially after my father was hospitalized twice, and we all had COVID, forcing us into lockdown for about 21 days. We survived, and for us, this sunrise was meaningful and a hope for a better tomorrow.

An Ordeal During a Kodaikanal Trip

When the movie Manjummel Boys was released, I had no idea what it was about, and to be honest, I didn’t even like the title. I’m a movie buff, but this title didn’t excite me at all, so I wasn’t planning to watch it. A couple of days after the movie’s release, one of my friends from Dubai messaged me, “Do you still remember the Kodaikanal trip? I just watched the latest movie, Manjummel Boys. Brother, it was spine-chilling to remember everything.” He also asked me to watch the movie. That brought back memories of a trip we made twenty years ago.

One evening, my cousin, who was pursuing engineering in my hometown, approached me about taking a trip to Kodaikanal. He and six of his college friends wanted a break after exams, and they thought someone like me would be ideal to guide them on the trip. Naturally, I agreed. We booked a vehicle, and off we went, excited for the adventure ahead.

Now, Kodaikanal was a place I knew well. I had been there many times before. The beautiful lake with its cycling paths, the fresh scent of eucalyptus in the air, the thrill of horse riding, Coaker’s Walk and its viewpoint, age-old Pillar Rock, and even the mysterious Suicide Point — all of it was familiar to me.

While exploring the hill station, we visited almost all the major spots. At Coaker’s Walk, I met Joseph, a street hawker. Joseph was a middle-aged Tamilian who was born and raised in Kodaikanal, and he spoke passionately about the town and its history. During our conversation, he mentioned that he lived near where we were staying and that he would visit us in the evening.

Later that evening, while the boys and I were relaxing at our place, Joseph came by. He shared stories about his life and mentioned that the tea shop he runs isn’t his only source of income — he also helps the police. Curious, I asked him what he meant by that. He explained that he assists the police in recovering bodies from the Suicide Point. He shared numerous stories about retrieving bodies from there, along with the local beliefs, customs, and rituals surrounding them. It was one of the coldest evenings, and we were all scared listening to his stories. Even though we were excited to hear him, there was an atmosphere of fear. After some time, I suggested it was time to sleep and have dinner. Joseph had dinner with us and, before leaving, offered us something. He said he would show us something special the next morning if we joined him. We asked what it was, but he said it was a surprise and didn’t want to reveal it yet.

The next day, we were ready to join Joseph for the surprise. He came to our cottage, and our driver dropped us near the main road leading to the Guna Caves. Joseph guided us along a different route, through an area filled with tree roots, and from there, we moved further into the forest. Initially, there were bushes, but as we progressed, we entered a dense forest with tall trees. It was difficult to walk because of the dry leaves and logs scattered around. The boys were excited about this adventurous journey and happily followed me and Joseph. I knew they had all had a bit too much to drink the previous evening and were still a bit hungover. I had a bad feeling that something wasn’t right about this. Suddenly, I heard a noise and saw my cousin, about to fall. I immediately grabbed his hand. I couldn’t believe how I managed to catch him in time, as he would have fallen into a gorge otherwise. The mouth of the gorge was hidden by tree stems and roots. I sighed in relief, and Joseph, shocked, told us to be careful. I asked him if it was dangerous to go further, and he just said, “Be careful when you walk.”

At that moment, my instincts kicked in. I started questioning everything. Who is this guy? I had met him just the previous day — where was he taking all of us? Is he part of a gang? Why should I take this risk, bringing a group of young boys who are yet to graduate from engineering college? If something happened, what would I tell their parents? I’m their big brother, and I shouldn’t have come this far. I decided to ask Joseph again, Tell us where you’re taking us. He said it would take another hour. I became angry.

“Joseph, we are not moving an inch further unless you disclose the destination. Enough is enough!” I saw him getting angry, and he said, “If you guys don’t want to go, let’s skip this here.” I replied, “No, I don’t want these guys risking their lives — they’re my brothers.” I shook him and requested him to take us back. After a tense moment, he agreed to turn back.

we started walking back the way we came. It took almost an hour, and we walked carefully, holding hands and not speaking.

After reaching the main area, everyone was shivering, and we ordered tea from a shop. Joseph wasn’t with the group; he was having his tea alone. I walked towards him and asked him politely, “Joseph Anna, where were you taking us?”

What he said next shocked me. He softly replied, “A girl committed suicide yesterday. I was taking all of you to see the body.” I was stunned to hear that. I didn’t tell the boys, as some of them were still struggling to come out of the horrific state.

That evening, we went back to our place. A week later, there was an after-party, and I shared this story with everyone. They were speechless as I told them what happened. That night, I felt a huge sense of relief after sharing it with them.

After watching Manjummel Boys, my wife told me it was foolish of them to do all that — that’s why they fell into the gorge. The elder one should have noticed it. While she was blaming the character Kuttettan, the elder one in the group, I was thinking about myself. Even after covering a distance, I said no to Joseph. If we had continued, if we had seen the body, we might have frozen in fear right then and there. It could have been dangerous, and we could have been stuck there.

That was a life lesson for me — not to violate rules and instructions, especially in places like these. There are several warnings for tourists that we usually don’t take seriously. We were young, eager for adventure, and looking for thrills, but if something had happened, we could never have reversed it.

Today, those boys have grown up. They live in different parts of the world, but whenever they visit, we always talk about that day — a close call with life that we’ll never forget.

Have you ever thought of being part of a Marathon?

It was a distant dream for me too!

I had thought of running in a Marathon in 2018. I just did a search about marathons and I came across a web page with the name ‘Spice Coast Marathon’. I started reading the web pages slowly and I read it carefully in the frequently asked questions session, the most exciting statement I have read after desiring to be a marathon runner. It was this line,

“Can I walk the course?

Of course! Walk-jog is a strategy used by a number of different runners, the world over. You can walk, run, roll or use your legs to complete the distance of the course in any way you like as long as you stick to the stipulated time limits and cut-off times.”

That gave me instant motivation. I spoke to myself, and my voice echoed in my brain, so I don’t have to run throughout the course, I can finish within the time by running, walking, or crawling till I touch the finish line!

That year I registered for the marathon without asking anyone! But I was busy with my official work and couldn’t practice. I just thought of participating in the fun run of 5 KM, but fate had a different plan. I was supposed to travel and would be late, reaching past midnight. My desire for taking part in a prestigious marathon abruptly ended there, even though I collected my BIB and T-Shirt (my colleague helped me collect it). I thought of waiting until the next year and thereafter the toughest times of COVID too.

In 2022, I saw an update about the Spice Coast Marathon on social media. Inside me, an aspirational runner woke up, and I searched for the registration status online. Without thinking much, I registered with UPI payment, and instantly received a mail and an SMS back. For a moment, I couldn’t believe what I had read in the SMS. I had registered for a 21KM, a half marathon! How can someone who is regularly irregular in doing physical activities take part in a half marathon? Without proper guidance and practice, can anyone finish this? Hundreds of questions circled around me! A conflicted me had realized it was too late to correct the instant thought of running a marathon decision!

I knew a few people from the running community, Vani Viswanathan ,she was one among them. She is an active member of the ‘Soles of cochin’ running group and was part of the organising team of Spice Coast Marathon many times. I thought of calling her and asking a favor to downgrade my plans from 21KM to 5 KM! On the fourth ring, she attended my call. I asked her, “Are you still part of the Spice Cost?” She said, “What do you want?” I just shared my sad story, how I had registered out of excitement for 21KM, and now wants to down-plan it. She listened to me carefully and said, “Arabind, Let me tell you something. If you really want to do it, you have enough time. Now we have one month and 17 days to go. If you start practicing slowly, you can still do it.” I opened up and shared my helplessness. She insisted that I should do it. On second thought, I felt it was right and said, “I will do it”.

And I must say, That was one of the solid decisions I had ever made in my life.

From the very next day, I started walking. It continued for 2–3 days, and slowly started increasing the speed. I could cover 2 km initially, which progressed to 5 km and then to 7 km. Even though I was part of a cycling team and continued cycling for about a year, I had never tried running. I never had someone to guide me and thought of getting assistance from the Internet. Some of the videos suggested walk and run combinations, and I just imitated it for the next week. One thing was sure. After a couple of weeks, I was feeling positive and never felt discouraged.

I thought of having a companion to motivate me when I walked. I asked my wife, who said she was too busy in the morning, especially taking care of our younger one and sending her to school. She also wanted her me-time, sipping her favorite tea and reading the newspaper.

I usually listen to songs and podcasts while walking and driving. This time, I thought of playing my favorite podcasts and interview videos (without visuals). Each morning, I plugged in my earphones and started listening to interviews and great podcasts. As the speed and mood of the conversations increased, I consciously increased my speed and I was sweating like never before. After so many years, I felt positive and confident about myself. My family was surprised to see a new me, but they thought I would stop in between, as they had experienced in the past.

The event was scheduled for 4th December. As the date was nearing, I had a negative feeling. Would I be able to do it? Would it get cancelled like the last time because of my official commitments? I shared my thoughts about running a marathon with my wife. Until then, I had not shared it with her. The week prior to the marathon, while having my favorite coffee in one of the regular coffee shops with my family friends (she was always worried about my health, especially about my diabetic condition), I just told her I am running my first marathon the very next week. She had doubts and lacked clarity about what I said. I said, “I am doing only a 5 km walk.” She was happy, but sceptical about me.

On the previous day, I was excited about my journey, whereas my wife was worried. I gave her confidence and told her I would do only a fun run. She looked at me with a conflicted look and asked me to be safe. I nodded my head.

My elder daughter was always concerned about my health and told me on the previous day to avoid these kinds of adventurous activities. She said, “You are going through a medical condition and you should not try doing hard jobs like these.” I told her that I would be safe.

On 3rd December, I prepared myself. In the morning, I went to collect the bib and T-shirts. I went with my wife and saw her worried face. In the late evening, I thought of preparing myself. I hydrated properly, got ready with my T-shirt, candy bars, bib and other things. Thinking that a single alarm might not wake me up, I set ten different timings with a small difference in minutes. I slowly started sleeping.

I woke up to the sound of the first alarm and slowly opened my eyes. It was an odd time and I couldn’t believe that I was waking up to actually run today! I got ready, took all my materials and set off from home.

While I was driving, I thought of pumping myself up by listening to a peppy song. I couldn’t find the one that I liked and started playing some random Malayalam song. The roads were empty and within no time I reached M. G. Road. I saw police standing at Jos Jn. They stopped me there, asking me to take another route as it was closed for the marathon. I started panicking and went to another junction, the police stopped me and this repeated until the north of MG Road. My mind said, “Arabind, You are going to be late. How are you going to park your car? How would you reach on time?” I drove back to MG Road and took a small road that leads to Press Club Road. There, I could see vehicles parked on all sides and couldn’t find a parking space. The designated parking area that I was supposed to use was completely occupied by the runners’ vehicles. I drove and found a space near the Marine Drive Dhanalakshmi Bank. Thank God, I parked and walked towards the venue.

As I entered the main venue, I couldn’t see a crowd. I had a sudden realization — they must have already flagged off the half marathon. I asked someone I met there and realized that I was 11 minutes late.

Creator First Award Winner

Our own tale of success!

@Keralacafe’s ‘Success Stories — People Inspiring People ‘ has been chosen for the ‘ Creator First’ program — the only room/ program from Kerala — on the Clubhouse platform.

We often limit our dreams to our capabilities or what seems attainable. And in this age of competition, we pit our dreams and abilities against each other. But what if, we didn’t limit our dreams? Instead, what if we went about finding the right resources, the needed skills and those who possessed them to make our dreams come true?

Do you see where I am going with this? The train of thought was inspired by a television series. The one, Business Insider reported was “the most in-demand series globally across all platforms” — Money Heist.

First off the disclaimer: I am not in any way glorifying or promoting any illegal activity. My appreciation of the show is limited to its entertainment value.

The series is a complete entertainment package with twists and turns. As I have watched it over the seasons, a few things have stood out that I believe go beyond mere entertainment value.

The show in a way shows us how to chase impossible dreams, with sheer determination and how to stay the course till the very end. In short, they are:

1. Always look for the right people for the job: No one is an expert at everything. Bring in the right talent and you are a step closer to your goal.

2. Practice servant leadership: Everyone must prosper. Only the right incentives will induce team members to give their best.

3. Even when you are under pressure, focus on the goal: Pressure is a part of life; there’s no escaping it. But, how you deal with it will determine whether you triumph or fail.

4. Your dream should be everyone else’s dream: Everyone in the team should be invested in the goal. Don’t expect anyone else to slog for your dream. Ask, what’s in it for each one.

5. People can be replaced but the mission goes on: The mantra — the show must go on — is apt. Expect losses, setbacks and heartbreaks. But, never lose sight of the goal.

6. Leadership by the situation: Know what your team needs and be willing to go the distance to provide it. Acknowledge the expertise of team members. Give them their due.

These nuggets of wisdom from the Professor does make incredible feats seem within reach. So I urge you. Have an improbable dream. Build your dream team. Lead the team to success!

And while you are at it, tell me, what did you learn from the series — Money Heist?

My father… he is 85 years old now.

He has taught me many things. It is from him that I learnt to love and enjoy literature, sports, politics, people and so much more. In his meticulously bound collection of magazines, I discovered Malayalam’s greatest writers. A very well-read man himself, he gave me pointers on what to read until I started foraging on my own.

It’s safe to say that my father’s love for knowledge and information remains undiluted. Having heard that the internet is a treasure trove of information, he’s marvelled at it for a while. And during the pandemic, he expressed his desire to learn computers. I was sceptical that he would be able to learn a skill so completely foreign to him at his age. But, we decided to try.
He applied himself to learning with the curiosity of a child and the dedication of a student. Today, he is semi computer-literate. He can find information on the net and manage the basics on his own. As with his magazine collection, he is carefully curating information knowing that it will one day set another person on a journey of discovery.

As he mastered another skill, my father taught me another lesson. One has to remain curious. Be willing to learn. Age is not what matters. Life isn’t done when you retire or as you grow old. What matters is this — are you really living? Are you learning?

My father continues to teach as I help him to learn!

How Dr APJ Abdul Kalam’s Poem became a Song: Composer Afzal Yusuff talks about how 25 students were trained to sing the song during the People’s President’s visit to Kerala, in the latest episode of Podcasts by Arabind Chandrahekar . The song was meant as a surprise for the President, coordinated by his office in response to my suggestion as the event manager for the occasion. Hope you enjoy listening to the podcast as much as we did in sharing one of the greatest moments in our professional lives.

Please search ‘Podcasts by arabind Chandrasekhar’ in your preferred music/Podcast platfroms for listening this episode.

Link for the episode.

Google Podcasts : https://podcasts.google.com/?feed=aHR0cHM6Ly9hbmNob3IuZm0vcy8yNTk4NDZkOC9wb2RjYXN0L3Jzcw%3D%3D&episode=OWZlMWU1MWItZjVlOC00NDdlLWJmZTItMmU4N2M1M2RmYTJh

Spotify : https://open.spotify.com/episode/05wVG9xFrg3m7jkvi3Zt78?si=ArPvl5EySCmyzvf4dU0eqg&dl_branch=1

Apple Podcasts : https://podcasts.apple.com/in/podcast/podcasts-by-arabind-chandrasekhar-malayalam/id1518436955?i=1000530536498

Don’t forget to comment about your experience in listening to one of the greatest moments in our professional lives.

Facebook Page : https://www.facebook.com/ArabindChandrasekhar

Instagram : https://www.instagram.com/podcastsbyarabind/

The pandemic hit everyone hard. For me, it brought my work to a standstill. In my line of work, meeting people and creating beautiful moments are the norm. Without those, my life didn’t seem like my own.

To stay creative and connected with others, during the first lockdown, I took to the podcasting. Each week, I found things to share — a bit of nostalgia, a stimulating conversation or an inspiring story. I have been keeping it conversational and creative for 64 weeks in a row!

Almost a year later, in February 2021, I heard of Elon Musk doing a Clubhouse session. Intrigued, I downloaded the app and listened in.

Later, I tested positive for COVID-19. Forced to isolate and quarantine for weeks, I turned to Clubhouse, and formed @keralacafe. Meeting Thomas Zacharia and Biji Kurian was a turning point that led to our series ‘Success Stories — People inspiring People.’

Today we completed our 65th episode, including many Sunday specials! People from different walks of life shared their experiences and we had eight special guests too. Marching toward our 100thepisode, we are looking forward to learning from each one, and making friends of strangers.

Despite the unusual circumstances, I continue to create, engage and enjoy!

An event manager turned Malayalam Podcaster !! Yes You read it right.

My life has been a riot of colours with many shades of grey thrown in! Without a doubt, it’s been an enriching journey. And, I am delighted to share snippets of my incredible journey through Podcast by Arabind Chandrasekhar, in my native tongue, Malayalam.

I am an event manager by profession. During the 23 years in the thrill-filled business, I have faced challenges and situations that are perfect metaphors for life itself! My love for reading and films has given me a deeper insight into what makes life worth every struggle and the conviction that there is a silver lining behind every cloud. That’s my justification for binge watching movies and all-night long reading sessions!

My passion for designing memorable events, literature and cinema are all interrelated and has spilled over into a love for media. Its potential to spread positivity and cheer excites me. Podcasts by Arabind Chandrasekhar, is a happy cocktail of insights, conversations and memories.

When Arya Dhayal spoke about her musical Journey in Podcasts by Arabind Chandrasekhar

I invite you to tune in, to my podcasts in Malayalam, as I take trips down the memory lane indulging in a bit of nostalgia; recount cherished bookish-encounters with authors famous and obscure; analyze movies from the many “-woods” and occasionally hold in depth conversations with interesting personalities.

I promise it will be fun, thought provoking and an enjoyable half-hour. Tune in to Podcasts by Arabind Chandrasekhar.

Please search ‘Podcasts by Arabind Chandrasekhar’ in respective platforms.

Please listen to my podcasts and let me know your feedback.

Instagram : https://www.instagram.com/podcastsbyarabind

Facebook : https://www.facebook.com/ArabindChandrasekhar

Happy Listening folks.